Pełna głowa....

Mam pełną głowę.. Czego? Wszystkiego z czego pewno ponad połowa nie powinna mnie męczyć A jednak męczy. Jestem mama dwójki zdrowych, cudnych dzieci. Cudnych nie znaczy idealnych, bo lobuzuja ile mogą, ale to moje dzieci, moje wszystko i kocham je nad zycie. Emilka ma 4.5 roku a Franek 16 miesięcy. Od dwóch lat nie pracuje tzn. najpierw ciąża i L4 A potem wiadomo pojawił się maluszek. Łatwo nie było. Pierwsze dwa miesiące życia Franka to płacz i bezsilność. Jeżdżenie autem godzinę lub dwie by choć na chwilę był spokój. Zdecydowanie gdyby Franek był pierwszy nie miałby rodzeństwa. Potem dieta i w końcu koniec płaczu. Ufff.....Kolejny rok to przedszkole Emili i wiecznie chore dzieci. Jak ja tego nienawidzę. Paraliżuje mnie kiedy dzieciaki są chore. Tak strasznie się martwię. Umieram z troski, leku o nie, przestaje jeść, bo tak strasznie sie martwię. Nieważne. Przeżyłam ten rok choć łatwo nie było. Za 2.5 tyg wracam do pracy i jestem pełna obaw.....